Bazen en yakınının bile seni anlamadığı zamanlar vardır ya şuan öle bir zamandayım. Kendimi ona anlatamadım. Aslında onu kırmak istememiştim, onu çok seviyorum ama o benim söylemek istediklerimi anlamadı ve kırıldı. Sanırım ben konuşmayı bilmiyorum. İnce düşünemiyorum:(, söylemek istediklerimi insanlara direk söylüyorum ve kırıla bileceklerini düşünemiyorum. Yaa ben eskiden böyle değildim neden böyle oldum? Kimse kırılmasın diye sinirlendiğim bir olay bile olsa tepki vermezdim. O zamanlar bu huyumu sevmezdim ve bunu aşmaya çalışırdım, şimdi ise geriye dönmek istiyorum. Yok yok ince düşünmeyi öğrenmeliyim off. Ben kolay kolay kızan ve insanların sözlerine takılıp kırılan birisi değilim bu yüzden herkesi de benim gibi sanıyorum ama değiller. Ona söyleyeceğin şeyi direk değil de üstü kapalı duymak istiyor heralde. Bende bunu anlamıyorum, eğer biz samimiysek birbirimizi tanımış olmamız lazım düşüncelerimizi direk söyleye bilmeliyiz birbirimize. Bilmiyorum, acaba benim sürekli her şeye tamam dememe, hep alttan almama alıştıkları için ters birşey söylediğimde onlara ağır mı geliyor? Şuan hem çok sinirli hemde çookk üzgünüm :(.