Bu güne kadar gördüğüm örneklerden yola çıkarak bu genellemeyi yapıyorum. Evde ailesi ya da akrabaları ile özelliklede babası ile iletişimi iyi değilse bir çocuğun, sosyal hayatta pasif oluyor. Ailede oturulup hep birlikte sohbet edilmiyorsa o çocukların konuşma özellikleri gelişemiyor. Çeneleri laf yapmıyor yani:). Bunun en iyi örneği benim. Ben babamla pek konuşmam, konuşamam babamın çok sert ve korkunç biri olduğu için falan değil. Tam aksine babam yumuşak huylu biridir. Konuşamamamın nedenini küçüklüğümden beri babamla aramızda sürekli bir diyalogun olmamasına bağlıyorum. Babamla oturduğumuzda konuştuğumuz konuşlar sınırlıdır, çok kısadır. Bu durum sürekli zihnimi meşgul etmiştir. Çünkü konuşamamam hayatım boyunca büyük sorun oldu benim için. Aklımdan geçenleri söyleyemezdim, özelliklede lisede başımı yakmıştır bu durum. Bilirdim ama kalkıp söylemezdim. Üniversiteye geldiğimden beri kendimi konuşmaya itip duruyorum. Bazen hiç yapmayacağım şeyleri bile yaptırıyor bu durum. Öncede sınıf arkadaşlarımla bile rahat konuşamazdım şimdi, herkesle konuşmaya çalışıyorum:). Tabi ki bunların faydasını da görüyorum yavaş yavaş eskiye nazaran daha iyi durumdayım. Yaptığım bu genellemeyi sadece kendimden yola çıkarak söylemiyorum. Çekingen ve pasif gördüğüm herkese sormuşumdur ‘ evde nasılsın?’ diye. Genelde bunların hepside aile içinde de aynı olduklarını konuşamadıklarını söylediler. Bu ömrü boyunca sus pus oturuyor anlamına gelmiyor tabi. Böyle bir genelleme yapıyorum bilmem yanlış mı? Velhasıl neymişş çocuklarımızla oturup sohbet edecekmişiz her konuda!