Canım sıkılıyor, balkondan dışarıya bakıyorum. Sokaktaki çocukları izliyorum. Ne kadar mutlular. Tabi güneşi gördüler evlere sığarlar mı hiç, atmışlar kendilerini sokağa, doyasıya eğleniyorlar. Bir yanda top oynayanlar oğlanlar, bir yanda ip atlayan kızlar, bir yanda kavga eden haylazlar. Bir yanda da bisiklete binenler. İşte hayatın en zevkli anları, tek derdinin misket oyununda kökülmek, bisiklet yarışında yenilmek ve akşam ezanının okunmasıyla eve girmek zorunda kalmak. Ne zaman büyüyeceğim ve istediğim saatte eve girebileceğim diye düşünürsün o zamanlar. Ama bilmezsin ki büyüdükçe küçülmek isteyeceğini. Büyüdükçe bu günleri özleyeceğini. O bisiklete binen çocukları izlerken birden çocukluğuma gittim. Ne kadar çok bisiklete binerdim. Mahallede benden iyi bisiklete binen yoktu. Yarışlar yapardık, pikniklere giderdik bisikletlerle. Piknik alanımızda dört sokak aşağımızda yolun kenarındaki yeşil alandı. O kadar çok zevk alırdık ki orada yaptığımız piknikten. Hayaller kurardık, büyüyünce daha uzak ve güzel yerlere piknik yapmaya gideceğiz diye. O zamanlar hayallerini kurmak bile yeterince mutlu ediyordu bizi. Şimdi sene içinde bir araya geldiğiniz gün sayısı sayılıdır, bazıları ile hiç görüşemiyoruz. Buda eski günleri ve gerçekleşmese de kurduğumuz hayalleri özlemeye yetiyor. Çocukları izlerken, birisi bisikletten düştü ve bisikletinin pedalı kırıldı, acıyan canına değil de kırılan pedala nasıl ağladı anlatamam. Onu izlerken babamın bisikletimi getirdiği günü hatırladım. Kırmızı bir bisikletti, o kadar çok sevinmiştim ki üstünden hiç inmek istemiyordum. İlk zamanlar boyum zor yetişiyordu, düşe kalka da olsa biniyordum gene de. Geçmişin hayallerinden kurtulup havaya baktım çok güzel tam bisiklete binme havası dedim. Halam ve kuzenimin elalem ne der, kazık kadar kız bisiklete mi biner sözlerine aldırmadım ve çıktım biraz bisiklete bindim:).Bisiklete binmek benim için ayrı bir zevk çok seviyorum, sanırım hiçbir zamanda değişmeyecek bu. Ama eskisi gibi de binemiyorum çabuk yoruluyorum yaşlandım galiba:).